زخم پای دیابتی

زخم پای دیابتی  : 09122127505

 

در مجموع 15 درصد بیماران دیابتی در طول عمرخود دچارزخم پای دیابتی می شوند که حدود 15 درصد از آنها با وجود اقدامات درمانی، دچار قطع عضو می شوند. زخم پای دیابتی شایع ترین عارضه بیماری دیابت است.

طبق آمار رسمی در کشور ما حدود پنج میلیون نفر به دیابت مبتلا می باشند و سالانه 60 هزار نفر در ایران دچار زخم پای دیابتی می شوند که 17 هزار نفر از این عده، پای مبتلای خود را از دست می دهند.

به طور کلی افراد دیابتی که یک یا چند فاکتورازمشکلات زیردرآنان وجود دارد افراد درمعرض خطرابتلا به زخم پا می باشند:

• چاقی
• کنترل نا مناسب قند خون، فشار خون و چربی خون
• مصرف سیگار
• عدم رعایت بهداشت پا
• از بین رفتن حس پا
• نارسایی عروق پا
• محدودیت حرکات مفصلی
• تغییر فرم پا به علت فشار نا مناسب به پا
• گرفتاری سیستم اعصاب خودکار به علت کاهش تعریق و خشکی پوست
• تاری دید ( گرفتاری شبکیه به علت دیابت)

50 درصد زخم‌های پای دیابتی قابل پیشگیری می باشند اما هرچه مدت زمان ابتلا به بیماری و زخم بیشتر شود، احتمال قطع عضو افزایش می‌یابد. در این جا چند راهکارعملی جهت پیشگیری از ابتلا به زخم پای دیابتی پیشنهاد می شود:

مراقبت از پا

• پاهای خود را هر روز بشوید و خصوصا بین انگشتان را به دقت خشک کنید.
• قبل از شستشوی پاها درجه حرارت آب را با آرنج یا دماسنج بررسی کنید.
• روزانه پاهای خود را از نظر وجود تاول، بریدگی، خراشیدگی یا ضایعات بین انگشتان بررسی نماید.
• در صورت وجود اختلال دید، یکی ازاعضای خانواده یا یک دوست روزانه پاها را مشاهده کنید.
• در صورت خشکی پوست پاها، پس از شستشو و خشک کردن از کرم یا روغن نرم کننده استفاده کنید.
• استفاده ازپانسمان های پیشگیری از بروز زخم می تواند کمک کننده باشد.
• جوراب های مناسب کتانی یا نخی بپوشید و روزانه آنها را تعویض کنید.
• هنگام خرید کفش دقت کنید که کاملا اندازه باشد. به جا باز کردن بعدی کفش اعتماد نکنید.
• جنس کفش باید چرمی باشد و خرید کفش در اواخر روز (زمانیکه پاها بزرگترین اندازه را دارند) صورت گیرد. کفش های ویژه قدم زدن و دویدن را پس از بررسی پزشک بپوشید.
• قبل از پوشیدن کفش، داخل و کناره های آن را از نظر وجود مواردی چون جسم خارجی و سنگ ریزه بررسی کنید.
• هر 4 تا 6 ساعت کفش ها را برای استراحت از پا در آورید.
• در فصل زمستان بیشتراحتیاط نمایید وازجوراب پشمی استفاده کنید.اطمینان داشته باشید که که کفشها برای جوراب های ضخیم به اندازه کافی جا دارند.
• ناخن ها را به صورت عرضی کوتاه کنید و هیچگاه آنها را از ته نگیرید.
• در صورت وجود یک ضایعه جدید، قرمزی، تورم، درد پا یا هر گونه زخم یا تاول فورا پزشک خود را آگاه کنید و تا زمان معاینه پا ها را استراحت دهید.

اقدامات پیشگیرانه مناسب بهداشتی مناسب در افراد دیابتی:

• قندخون نزدیک حد طبیعی نگهداشته شود، زیرا پیدایش نوروپاتی به تأخیر می‏افتد.
• دیابت را به خوبی کنترل نمایید وهر چه می توانید درمورد دیابت وآثارآن برپاها بیاموزید.
• سیگار نکشید.
• از کیسه آب گرم برای گرم کردن پاها استفاده نکنید.
• هرگز با پای بدون پوشش راه نروید.
• در صورت سردی پاها جوراب بپوشید و آنها را در معرض حرارت مستقیم قرار ندهید.
• بر روی سطوح داغ مانند شن های ساحل یا سیمان کنار استخر شنا راه نروید.
• مواد شیمیایی را برای بر طرف کردن میخچه و پینه به کار نبرید و ازمحلول های ضد عفونی قوی استفاده نکنید.
• از نوار های چسبنده روی پا استفاده نکنید.
• پاها را مدت طولانی در آب قرار ندهید.
• از کش یا بند جوراب استفاده نکنید.

در بیماران دیابتی به علت اختلال درترشح انسولین، سلولهای بدن قادر به استفاده ازقند درون عروق نمی باشند به نحوی که داخل سلولها عاری ازقند وگلوکزمی باشد در حالی که میزان گلوکزدرعروق ومویرگها بالا می باشد. با گذشت زمان گلوکز و قند بالا می تواند سبب آسیب در مویرگها واعصاب گردد به نحوی که خون رسانی نامناسب و آسیب عصبی اندام های تحتانی را جهت ابتلا به زخم دیابتی مستعد می نمایند.

درجه بندی واگنردر زخم پای دیابتی 

درجه بندی واگنر جهت تشخیص شدت درگیری پای دیابتی مورد استفاده دارد:

درجه صفر: عدم وجود زخم در پای مستعد زخم دیابتی

درجه یک: زخم سطحی که ضخامت کل پوست را درگیر کرده ولی بافت‏های زیرجلدی را درگیر نکرده است.

درجه دو: زخم عمقی که به تاندونها و عضلات نفوذ کرده ولی با درگیری استخوانی و یا ایجاد آبسه همراه نیست.

درجه سه: زخم عمقی همراه با سلولیت و تشکیل آبسه که اغلب با عفونت استخوان (استئولیت) همراه می‏باشد.

درجه چهار: گانگرن موضعی و محدود به پاشنه، انگشتان یا کف پا

درجه پنج: گانگرن منتشر که کل پا را درگیر کرده است.

زخم پای دیابتی به دو علت ایسکمی یا نوروپاتی ایجاد می شود که علایم خونرسانی نامناسب پاها سردی،ضعیف بودن نبض های پا، لنگیدن می باشد.

زخم پای نوروپاتی دیابتی

یکی از عوارض دیررس بیماری دیابت نوروپاتی (گرفتاری و آسیب اعصاب محیطی و عضلات مربوط به آنها) می باشد. شدت نوروپاتی با سن، طول مدت ابتلا به دیابت و چگونگی کنترل قند خون ارتباط دارد. وجود بدشکلی پا ناشی از تغییر شکل استخوانهای کف پا، انگشتان چکشی، پای شارکوت ناشی از نوروپاتی پای مبتلا می باشد.

نوروپاتی به چندین شکل دربیماران دیده می شود که انواع آن نوروپاتی اعصاب حسی، حرکتی و اعصاب خودکار می باشد.

نوروپاتی حسی: شایع ترین شکل آن به صورت گرفتاری حس در پا می باشد که ممکن است به صورت درد، سوزن سوزن شدن و یا مور مور شدن در پاها بروز نماید و یا به صورت از بین رفتن حس درد و حرارت و حس درک موقعیت پا تظاهر کند.

نوروپاتی حرکتی: با ازبین رفتن اعصاب حرکتی وضعف و تحلیل عضلات کف پا، بد شکلی ساختمان پا وانگشت شست رخ می دهد. در نتیجه پا ها به آسانی دچار آسیب و زخم می گردند.

نوروپاتی اعصاب خودکار: به علت گرفتاری اعصاب خودکار سمپاتیک، عروق خونرسان به عضو تنگ شده و کاهش خون رسانی در اندامهای تحتانی را باعث می شود به علاوه گرفتاری اعصاب پاراسمپاتیک تعریق پا کاهش یافته، پاها خشک و مستعد بروز ترک و شروع زخم می باشند.
مجموعه عوامل فوق همرا با آترواسکلروز عروق و کاهش خون رسانی پا عمده ترین علل مساعد کننده پای دیابتی برای بروز زخم می باشد. عدم کنترل دیابت ،دفاع بدن در برابر میکروب ها و ترمیم زخم را نیز مختل می کند.

درمان زخم پای نوروایسکمیک

 درمان زخم پای ایسکمیک تازه ایجاد شده

• ویزیت توسط جراح عروق جهت بررسی خون رسانی عضو وانجام عمل گرافت و پیوند عروقی در صورت لزوم
• مراجعه به متخصص مراقب پا جهت تجویز کفش و یا وسایل پیشگیری از ضربه وکاهش دهنده فشار روی پا در حین راه رفتن
• از بروز عفونت پیشگیری نمایید و یا آن را کنترل کنید با:

استفاده از محلول یا پانسمانهای ضدعفونی کننده موضعی

استفاده از آنتی بیوتیک سیستمیک با تجویز پزشک معالج

• دبریدمان جراحی بافت اسکار نکروتیک وکالوس زخم توسط پزشک یا جراح معالج
• استفاده از پانسمانهای گروه فوم جهت کنترل ترشحات و محافظت از زخم

زخم پای ایسکیمیک پیشرفته

• مراجعه به متخصص مراقب پا جهت تجویز کفش و یا وسایل پیشگیری از ضربه وکاهش دهنده فشار روی پا در حین راه رفتن
• زخم را خشک نگه دارید و پاها را با پوشاندن گرم نگه دارید.
• زخم نکروتیک را با استفاده از پانسمان گاز آغشته به بتادین خشک نگه دارید.
• از بروز عفونت با پانسمانهای آنتی باکتریال نقره دار پیشگیری نمایید و یا آن را کنترل کنید با:

استفاده از محلول های ضدعفونی کننده موضعی

استفاده از آنتی بیوتیک سیستمیک با تجویز پزشک معالج

• استفاده از پانسمانهای گروه فوم جهت کنترل ترشحات و محافظت از زخم
• استفاده از پانسمان هیدروکلوئید وانجام پانسمان بسته ، مرطوب Occlusive- Moist ممنوع است.

مراجعه به متخصص مراقب پا جهت تجویز کفش و یا وسایل پیشگیری از ضربه وکاهش دهنده فشار روی پا در حین راه رفتن 

از بروز عفونت پیشگیری نمایید و یا آن را کنترل کنید با:

استفاده از محلول یا پانسمانهای ضدعفونی کننده موضعی

استفاده از آنتی بیوتیک سیستمیک با تجویز پزشک معالج

      بافت اسکار را بردارید با:

• دبریدمان جراحی/ جراحی محافظه کارانه توسط پزشک معالج
• دبریدمان اتولیتیک با پانسمانهای هیدروژل

     پانسمان کنید زخم را :

• با پانسمانهای گروه فوم جهت جذب ترشحات
• با پانسمانهای گروه پرکننده جهت کاهش حجم فضای مرده داخل زخم
• با پانسمانهای جهت حمایت زخم از ضربه

زخم عروقی پا

#زخم عروقی پا#

• زخم عروق پا چیست و چگونه ایجاد می شود؟

یک دسته دیگر از زخم های مزمن، زخم های عروقی پا می باشند که ناشی از اختلال در عروق بدن می باشند. لازم است بدانید خون روشن حاوی اکسیژن و مواد غذایی ازقلب توسط شریانها به اندامها می رود و خون تیره فاقد اکسیژن بوسیله وریدها از اندامها به قلب بازمی گردد که اختلال در هر کدام از این مراحل موجب بروز زخم در اندامهای تحتانی می شود.

• #انواع# زخم های عروقی# پا کدامند و چه نشانه هایی دارند؟ انواع زخم های عروقی پا عبارتند از:

• #زخم های وریدی پا#
• #زخم های شریانی پا#
• #زخم های وریدی- شریانی# (مختلط)

زخم های وریدی پا:

زخم وریدی پا اغلب ناحیه روی پا- حد فاصل زانو تا انتهای ساق پا – را مبتلا می نماید. این زخمها اغلب سطحی بوده با لبه های نامنظم با ترشح متوسط تا زیاد وبستر و ظاهر زخم زردرنگ می باشد.  نارسایی مزمن عروق ، سبب تجمع خون در وریدها می گردد در این حالت خون تیره از اندامهای تحتانی به سمت قلب بازنمی گردد و تجمع آن در وریدها سبب ایجاد تورم و فشار در پاها، و در طولانی مدت سبب نازک شدن لایه اپیدرم پوست پاها می شود. در این حالت زخم وریدی با تاول کوچکی شروع شده و به سرعت وسیع می شود. در این حالت پاها سنگین، در لمس با ادم گوده گذار همراه بوده وایستادن و آویزان نگه داشتن با درد پاها همراه است.بالا نگه داشتن پاها و بانداژ پای متورم سبب بهبود درد می شود.

زخم های شریانی پا:

در این حالت خون مسیر طبیعی خود راطی نکرده و به انگشتان پا نمی رسد. آترواسکلروز( رسوب چربی در دیواره عروق) شایع ترین بیماری شریانی است و با انسدادعروق بزرگ دراندامها باعث نارسایی مزمن شریانها شده و در طولانی مدت سبب بروز کم خونی در پاهاو مرگ بافت می شود. بیماری زخم های شریانی پا اغلب در نوک انگشتان پا، پاشنه ها و نواحی حاشیه ای کف پا و نواحی استخوانی پا و یا نواحی از پا که در معرض سایش کفش و یا ضربه های ممتد بروز پیدا می کنند، این زخمها دارای لبه های صاف، مشخص و سوراخ دار می باشند،اغلب عمیق بوده و رنگ سیاه یا زرد دارند ،ترشح کم داشته و بسیاردردناک هستند در طول روز دردی نداشته ولی با بالا نگه داشتن پاها بسیار دردناک می باشند.

زخم پای شریانی- وریدی (مختلط):

گاه نیز زخمها تلفیقی از اختلال  وریدی و شریانی می باشند.

پوست

پوست

پوست خارجی ترین پوشش و بزرگترین ارگان بدن می باشد، سطح آن حدود دو مترمربع می باشد و جالب است بدانید 15٪ از وزن کل بدن مربوط به وزن پوست می باشد. درجه اسیدیته آن 5/4 تا 5 بوده و با انواع قارچ، مخمر، باکتری شامل استافیلوکوک اپیدرمیس و استافیلوکوک آرئوس آلوده می باشد.

پوست همراه با مو، ناخن و غدد عرق و چربی سیستم Integumentary را تشکیل می دهند.

عملکرد پوست:

• نقش اساسی در زیبایی و ظاهر فردی
• سد محافظتی در مقابل باکتری ها و عوامل خارجی
• محافظت بدن از اشعه ماوراء بنفش خورشید، ضربه و آلرژن ها
• تنظیم درجه حرارت بدن با تولید عرق
• حفظ و تنظیم آب و الکترولیت
• عضو حس لامسه، فشارو درد، سرما وگرما
• قسمتی از سیستم ایمنی بدن
• تولید کننده ویتامین دی
• تولید کننده هورمون

ساختمان پوست :

پوست از سه لایه تشکیل شده است:

• اپیدرم: خارجی ترین لایه
• درم: لایه میانی
• هیپودرم (زیر جلد):داخلی ترین لایه

لایه اپیدرم (Epidermis): سطحی ترین لایه پوست که غیرقابل نفوذ به آب بوده وشامل پنج لایه اپی تلیوم سنگفرشی مطبق شاخی شکل می باشد. این لایه سیستم خون رسانی ندارد وتوسط شبکه مویرگی لایه درم تغذیه می شود. اپیدرم نازک‌ترین لایه پوست است که سلول‌های آن ضخامت متغیری از 04/0میلیمتر در پلک چشم تا 6/1 میلیمتر در کف دست و کف پا دارا می باشند. لایه های اپیدرم شامل پنج لایه زیر می باشند:

1. استراتئوم کرنئوم که خارجی ترین لایه بوده و با30-25 لایه سلول مرده حاوی کراتین (پروتئین غیرقابل نفوذ به آب) سد دفاعی بدن است.
2. استراتئوم لوسیدوم لایه ضخیم شفافی است که سلولهای مرده آن دارای مقادیر کمی پیش سازکراتین هستند. این لایه تنها در مناطق ضخیم پوست کف دست ها و کف دو پا مشاهده می شود.
3. استراتئوم گرانولوزوم شامل 5-3 ردیف سلول مسطح دژنره ای است که پنج مرحله از ساخت کراتین را سبب می شوند.
4. استراتئوم اسپینوزوم شامل 10-8 لایه سلولهای چند وجهی شاخ دارچسبیده بهم می باشند.
5. استراتئوم ژرمیناتوم (زاینده) داخلی ترین لایه اپیدرم که تنها از یک لایه سلول مکعبی تشکیل شده و به طور مداوم به سمت بالا تقسیم و تکثیر شده با تغییر ساختار و شکل در نهایت لایه استراتئوم کرنئوم را تشکیل می دهد این روند به طور متوسط دو هفته طول می کشد.فرایند ایجاد و جایگزینی سلولهای کراتینوسیت جدید 21 تا 28 روز طول می کشد که به نام کراتینزیشن معروف است.                                                                                                                  

اصلی ترین سلولهای لایه اپیدرم سلولهای کراتینوسیت می باشند. دیگر سلولهای این لایه شامل:

• ملانوسیت ها: حاوی رنگدانه بوده و مسئول پیگمانتاسیون و برنزه نمودن پوست و محافظت از آن در مقابل اشعه ماوراء بنفش خورشید می باشند.
• سلول های لانگرهانس: بخشی از سیستم ایمنی بدن بوده و از آن در برابر مواد آلرژن، باکتریها و مواد سمی محافظت می نماید.

رطوبت اپیدرم ناشی از چربی های طبیعی است که توسط غدد سباسه پوست ساخته می شود و به صورت مشبک همراه با آب بین سلولهای کراتینوسیت قرار دارند و سد حفاظتی مناسبی را جهت حفظ و نگهداری رطوبت پوست فراهم می آورند. کاهش میزان آب منجر به خشکی و پوسته پوسته شدن غیرطبیعی پوست می گردد.

لایه اپیدرم توسط اتصال اپیدرمی- درمی به لایه زیرین که همان درم می باشد متصل می شود.

لایه درم (Dermis): در زیر لایه اپیدرم واقع شده است.  اصلی ترین لایه پوست بوده و سلولهای فیبروبلاست (تولید کننده کلاژن والاستین) سلولهای اصلی تشکیل دهنده این لایه می باشند. این لایه مهمترین بخش پوست است که با محافظت از عروق خونی و شبکه اعصاب، غدد عرق، پوست، مو و ناخن وظیفه حفظ آب، سفتی و قابلیت ارتجاعی و الاستیستیه پوست، خونرسانی لایه اپیدرم،تنظیم دمای بدن، حس و درک درد، فشار، سرما و گرما را بر عهده دارد.

ضمایم لایه درم شامل:

• غدد عرق با فرایند تعریق یکی از مکانیسم های خنک کننده بدن را ایجاد می کنند. عرق حاوی آب، کلرید سدیم، اوره (جاذب رطوبت مورد نیاز اپیدرم) و لاکتات (کنترل پوسته ریزی استراتئوم کورنئوم) بوده و با درجه اسیدیته 5.5-4.5 می باشد.
• غدد سباسه دراطراف فولیکول های مو قرار دارند و با ترشح سبوم نقش لیپید قوی و چرب کننده پوست  و نگهداری رطوبت اپیدرم را بازی می کنند. اسیدیته سبوم 6-4.5 می باشد که پوشش اسیدیAcid mantle را ایجاد کرده و سبب کاهش تهاجم پاتوژن ها و کنترل فلور باکتریایی پوست با اسیدیته بیش از 7 می باشد.
• فولیکول های مو با زایش مو علاوه بر نقش محافظتی حرارت بدن و تنطیم دمای آن، یکی از عوامل زیبایی محسوب می شود.
• گیرنده های حسی همراه با پایانه های عصبی اندام اطلاعاتی پوست بوده و اطلاعات مربوط به لمس، فشار، ارتعاش، دما، درد را درک می کنند.

لایه هیپودرم (Hypodermis): داخلی ترین لایه پوست بوده و بر روی عصب، عضله و استخوان قرار دارد. این لایه از چربی و بافت نگهدارنده و عروق خونی بزرگ تشکیل شده است. نقش مهم این لایه به عنوان عامل ضد ضربه و عایق مکانیکی وحرارتی می باشد. خونرسانی پوست توسط شاخه‌های بزرگ‌تر شریانی درهیپودرم انجام می شود با رسیدن این شاخه ها به درم  شبکه ای از حلقه های مویرگی تشکیل می شود.

به عبارت ساده تر می توان ساختمان پوست را به یک ساختمان تشبیه کرد که لایه اپیدرم مانند سقف خانه است و لایه درم اساس و پایه خانه را تشکیل می دهد.کلاژن و الاستین هم مثل تیرهای عمودی و افقی هستند که به ساختمان استحکام می بخشند و لایه هیپودرم به عنوان اساس و پایه ساختمان نقش مهمی بر عهده دارد.

تاثیر افزایش سن بر پوست:

• کاهش روند تبدیل سلولهای کراتینوسیت از دوهفته به چهل روز و حساس تر شدن به اشعه ماوراء بنفش خورشید
• نازک تر شدن درم، کاهش الاستیسیته پوست وشکنندگی آسان فیبرهای کلاژن و تشکیل توده و چین و چروک پوست
• کاهش ساخت ویتامین دی
• کاهش غدد سباسه و در نتیجه کاهش چربی زیر پوست وعملکرد محافظتی آن و کاهش رطوبت پوست
• کاهش فولیکولهای مو
• کاهش غدد عرق و کاهش لاکتات ( خشکی پوست) و کاهش اوره ( ریزش پوست)
• افزایش احتمال تحریک و سوزش به دلیل کاهش کارایی بیگانه خواری ماکروفاژها
• تغییر در ساختار لایه بازال و افزایش احتمال تروما و آسیب های خود به خودی مانند پارگی پوست

رطوبت پوست

• پوست سالم با رطوبت مناسب ساختارصاف، نرم و ارتجاعی دارد.
• پوست خشک حس خشن و ظاهر پوسته پوسته داشته و اغلب همراه با خارش است.
• پوست های خیلی خشک سبب ایجاد وضعیت غیرعادی به نام اکسکوریازیس Xerosis شده وخطرابتلا به زخم و عفونت های پوستی را افزایش می دهد.

درمان و ترمیم زخم بستر

 ‌مرحله‌های اول و دوم زخم بستر به طور معمول در طی هفته‌ها یا ماه‌ها با مراقبت‌های منظم بهبود می‌یابد. مراحل سوم و چهارم زخم بستر در شرایط دشوارتری بهبود خواهند یافت.

کم کردن فشار از نواحی مستعد و مبتلا:

اولین راه درمان زخم بستر، برداشتن فشار از ناحیه‌ایست که باعث ایجاد زخم شده است. راهکارهای زیر را می‌توان استفاده کرد.

• جابجا شدن. اگر زخم بستر دارید، باید به طور منظم و صحیح در حالت‌های مختلف جابجا شوید. اگر از صندلی چرخ‌دار استفاده می‌کنید، وزن خود را هر ۱۵ دقیقه یک بار به طرف دیگر صندلی بیندازید. از اطرافیان یا پرستار درخواست کنید که جابجا شدنتان هر یک ساعت یکبار کمک کنند. اگر در تخت بستری هستید هر دو ساعت یک بار وضعیت خود را تغییر دهید.
• از سطوح تکیه‌گاه استفاده کنید. از تشک، تخت و بالش‌های  مخصوص استفاده کنید تا به نشستن یا خوابیدن در وضعیت مناسب به شما کمک کنند تا فشار را از روی زخم بردارید و از پوست آسیب‌پذیر خود مراقبت کنید. اگر از صندلی چرخ‌دار استفاده می‌کنید از یک بالشت استفاده کنید. این بالش‌ها از موادی مانند فوم، هوا و آب پر شده‌اند؛ هرکدام که مناسب وضعیت شما، شکل بدن شما و نحوه جابجاییتان است را انتخاب کنید.

پاکسازی و پانسمان زخم‌ها:

• پاکسازی. یکی از کارهای اساسی که در زمینه ترمیم این زخم‌ها باید انجام داد پاکسازی آنها است؛ این کار از عفونی شدن آنها جلوگیری می‌کند. اگر پوست تحت تاثیر زخم شکافته نشده است (مرحله اول زخم)، به آرامی آنرا با آب و صابون ملایم شستشو دهید و به نرمی خشک کنید. زخم‌های باز را با محلول سالین یا همان سرم نمکی در هر بار تعویض پانسمان شستشو دهید.
• پانسمان کردن. پانسمان به شما این اطمینان را می‌دهد که زخم به مقدار قابل قبول مرطوب می‌ماند و همچنین در مقابل عفونت‌ها محافظت می‌کند و باقی نواحی پوست را خشک نگه میدارد. لوازم پانسمان شامل گاز استریل، ژل شستشو، فوم و نوار بانداژها هستند.

.

برداشتن بافت آسیب‌دیده:

زخم‌ها برای بهبود سریعتر باید عاری از هرگونه بافت مرده، آسیب دیده و عفونی باشند. برداشتن و جدا سازی این بافت‌ها به روش‌های مختلفی انجام می‌پذیرد. این کار بستگی به سرسختی زخم، شرایط کلی شما و هدف درمانی شما دارد.

• عمل جراحی شامل جداسازی بافت مرده از بدن.
• جداسازی به صورت مکانیکی که توسط دستگاه‌های آب با فشار بالا یا پانسمان‌های مخصوص صورت میگیرد.
• جداسازی به صورت طبیعی که به بدن در راستای استفاده از آنزیم‌ها برای جداسازی بافت مرده جدا می‌کند. این روش معمولاً بر روی زخم‌های کوچکتر و غیرعفونی و با استفاده از پانسمان‌های مخصوص که زخم را تمیز و مرطوب نگه میدارند استفاده می‌شود.
• جداسازی با کمک آنزیم‌ها که به وسیله آنزیم‌های شیمیایی و پانسمان‌های مختص آنها باعث جداسازی بافت مرده می‌شوند.

اقدامات مکمل درمان:

• کنترل درد: زخم بستر بسیار دردناک است. داروهای ضد درد و  التهاب، مانند ایبوپروفن (ادویل و …) و ناپروکسن می‌توانند درد را کاهش دهند. به طور معمول بهتر است از این داروها قبل و یا بعد از تغییر موقعیت، جداسازی بافت مرده و تعویض پانسمان استفاده کرد. داروهای ضد درد موضعی نیز میتوانند مورد استفاده قرار بگیرند.
• آنتی‌بیوتیک: برای زخم‌های فشاری عفونی که با کمک روش‌های دیگر رو به بهبود نمی‌روند، می‌توان از داروهای آنتی‌بیوتیک موضعی یا خوراکی استفاده کرد.
• رژیم غذایی سالم: برای تسریع روند بهبود زخم، پزشک یا متخصص تغذیه شما باید به شما رژیمی که دارای کالری، مایعات و پروتئین بیشتر است ارائه دهد و مواد غذایی سرشار از ویتامین‌ها و مواد معدنی را در این رژیم بگنجاند. با توصیه پزشک می‌توانید از مکمل‌هایی مانند ویتامین C و روی استفاده کنید.
• کنترل بی‌اختیاری: بی اختیاری در کنترل ادرار و مدفوع باعث مرطوب شدن و آلودگی باکتریایی بیشتر پوست می‌شود و احتمال عفونت را بالا می‌برد. کنترل بی‌اختیاری به بهبود بهتر زخم کمک می‌کند. راهکارهایی مانند زمان‌بندی در اجابت مزاج، تعویض پوشک، استفاده از لوسیون‌های مراقبتی بر روی پوست سالم و همچنین استفاده از سوند و … بسیار کارآمد است.
• کنترل اسپاسم و گرفتگی عضلات: گرفتگی عضلات به دلیل ایجاد سایش و بریدگی میتوانند زخم بستر ایجاد کرده یا آنها را وخیم‌تر کنند. داروهای سست‌کننده عضلات مانند دیازپام (والیوم)، تیزانیدین (زانافلکس)، دانترولن (دانتریوم) و باکلوفن (گابلوفن، لیورسال) عضلات را از گرفتگی آزاد می‌سازند.
• درمان با فشار منفی: در این روش درمانی از یک دستگاه مکنده برای پاکسازی زخم استفاده می‌شود. این روش در درمان برخی از زخم‌های فشاری موثر است و به درمان آنها کمک می‌کند.

عمل جراحی:

زخم فشاری که با روش‌های درمانی معمول درمان نشود نیازمند عمل جراحی است. عمل جراحی بر روی زخم فشاری با هدف پاکسازی و بهبود ظاهر زخم‌، پیشگیری و درمان عفونت، کاهش خروج مایعات از زخم و پایین آوردن ریسک ابتلا به سرطان، انجام می‌شود.

روال و روش عمل جراحی کاملاً به محل زخم و جای اسکار بر روی بافت از عمل قبلی بستگی دارد. به طور عمومی، بیشتر زخم‌های فشاری به وسیله پیوند عضلات، پوست و یا سایر بافت‌ها به محل زخم و پوشانیدن آن و استخوان زیر آن است.